Στην καρδιά του δάσους
Μια συνηθισμένη μέρα πεζοπορίας με τον σκύλο μου μας οδήγησε βαθιά μέσα στο δάσος. Συνήθως ακολουθούμε τα μονοπάτια, αλλά αυτή τη φορά αφήσαμε τα βήματά μας να μας παρασύρουν πιο μακριά. Το μονοπάτι χάθηκε κάτω από τα πόδια μας και η πυκνή βλάστηση μας κατάπιε σαν ζωντανή κουρτίνα.
Ο σκύλος μου προχώρησε μπροστά με μια σχεδόν υπερφυσική ενέργεια, σαν να ήξερε ακριβώς πού πηγαίνει. Τον φώναξα, προσπάθησα να τον προλάβω, αλλά εκείνος συνέχιζε, σαν οδηγός σε ένα μυστικό που μόνο αυτός γνώριζε.
Λίγο αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ολοκληρωτικά χαμένος. Και τότε το είδα — μια σκουριασμένη μορφή ανάμεσα σε μια απομονωμένη ξέφωτη: ένα παλιό ελικόπτερο, καλυμμένο με μούχλα, χόρτα και σημάδια του χρόνου. Στέκονταν εκεί σιωπηλό, σαν μάρτυρας μιας ξεχασμένης ιστορίας, και ο αέρας γύρω του είχε μια βαριά, σχεδόν απαγορευτική ησυχία.
Ο σκύλος μου ξαφνικά άρχισε να γαβγίζει, ανήσυχος, τα μάτια του καρφωμένα στο ναυάγιο. Κάτι στην ένταση του έκανε την καρδιά μου να σφίξει. Πλησίασα αργά και κοίταξα μέσα από τα σπασμένα παράθυρα…
…και το αίμα μου πάγωσε. Σκιές και σκουριά συνωμοτούσαν για να κρύψουν μια αλήθεια που δεν ήθελα να δω. Ένα βαθύ, ενστικτώδες δέος με κατέλαβε, και η φωνή της λογικής μου φώναζε να κάνω πίσω. Τρεμάμενος, τράβηξα το τηλέφωνό μου και κάλεσα το 112, η φωνή μου σπάγοντας:
— Βρήκα… βρήκα ένα ελικόπτερο που είχε συντριβεί στο δάσος. Αυτές είναι οι συντεταγμένες… παρακαλώ, στείλτε βοήθεια. Μέσα σε λίγα λεπτά, ο θόρυβος ενός ελικοπτέρου διάσωσης έσπασε την απόλυτη σιωπή του δάσους. Σειρήνες, φωνές, κίνηση παντού. Ο σκύλος μου έτρεχε γύρω μου, ενώ εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα συντρίμμια που, επιτέλους, αποκάλυπταν το μυστικό τους.
Όταν οι διασώστες μπήκαν στην καμπίνα, βρήκαν τα λείψανα ενός πληρώματος που είχε χαθεί πριν από επτά χρόνια. Το ελικόπτερο που όλοι πίστευαν χαμένο για πάντα είχε αναδυθεί από την αγκαλιά του δάσους. Οι οικογένειες των επιβατών έλαβαν επιτέλους απαντήσεις, και οι κηδείες έγιναν, με τους αγαπημένους τους να λένε το τελευταίο «αντίο».
Στάθηκα εκεί, τα μάτια μου καρφωμένα στο σκουριασμένο κουφάρι, συγκλονισμένος από τη σκέψη: το δάσος δεν ξεχνά — απλώς κρύβει. Ο σκύλος μου πλησίασε και στάθηκε σιωπηλός δίπλα μου. Μαζί καταλάβαμε ότι ήμασταν μάρτυρες μιας βαθιά θαμμένης αλήθειας… και ίσως, ενός μυστικού μεγαλύτερου από εμάς.