Anthony LoFredo: Ανάμεσα σε έναν εξωγήινο εαυτό και την αναζήτηση της ταυτότητας
Η ιστορία του Anthony LoFredo δεν είναι απλώς μια αφήγηση ακραίων σωματικών μεταμορφώσεων. Είναι ένα υπαρξιακό ταξίδι προς την απόλυτη αυτοπραγμάτωση — μια σύγκρουση ανάμεσα στην προσωπική ελευθερία και τα όρια που θέτει η κοινωνία, το σώμα, ακόμη και η ίδια η ανθρώπινη φύση.
Ποιος είναι τελικά ο “Μαύρος Εξωγήινος”;
Το όνομά του έγινε συνώνυμο με το απόλυτο σοκ. Η εικόνα του —χωρίς μύτη, χωρίς αυτιά, με μαύρα τατουάζ να καλύπτουν ακόμη και το λευκό των ματιών, διχαλωτή γλώσσα και υποδόρια εμφυτεύματα που σχηματίζουν «κέρατα»— δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Ο ίδιος προχώρησε ακόμη και σε ακρωτηριασμούς δακτύλων.
Πίσω από τις μεταμορφώσεις: Φιλοσοφία ή άρνηση του σώματος;
Ο Λοφρέντο δεν βλέπει το σώμα του ως κάτι «δικό» του. Αντίθετα, το περιγράφει ως μια ξένη μορφή, από την οποία πάντα ένιωθε αποκομμένος.
Οι παρεμβάσεις του είναι, όπως λέει, μια μορφή εξέγερσης απέναντι στη βιολογική «κανονικότητα» — ένα κάλεσμα για επανεφεύρεση του εαυτού.Αλλά αυτή η επιλογή έχει κόστος. Κοινωνικό, ψυχολογικό, υπαρξιακό. Στους δημόσιους χώρους αντιμετωπίζει απόρριψη ή επιθετικότητα. Δεν βρίσκει εύκολα εργασία. Για πολλούς είναι απλώς ένα “τέρας”.
Τέχνη ή αυτοκαταστροφή;
Η κοινωνία φαίνεται να έχει αποδεχτεί τατουάζ και piercing ως εκφράσεις ελευθερίας. Όμως τροποποιήσεις όπως ακρωτηριασμοί ή εμφυτεύματα παραμένουν όχι μόνο ταμπού, αλλά και παράνομες σε πολλές χώρες – ανάμεσά τους και η Γαλλία.
Ο ίδιος αρνείται να θεωρείται θύμα. Δεν ζητά οίκτο. Τονίζει μόνο το δικαίωμά του να ορίζει την ταυτότητά του — ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να ζει στο κοινωνικό περιθώριο.
Στροφή ή αναστροφή;
Τον τελευταίο καιρό, μια νέα σελίδα φαίνεται να ανοίγει στη ζωή του. Με τη σύντροφό του, Μελίνα Σακούρ, συζητούν το ενδεχόμενο αφαίρεσης ορισμένων τατουάζ. Ένα βήμα πίσω — ή ίσως προς μια πιο «κανονική» ζωή.
Η οικογένειά του τον έχει αποδεχτεί. Όχι όμως και η κοινωνία. Αυτό θέτει το καίριο ερώτημα: Μπορεί να υπάρξει ελευθερία χωρίς κοινωνική ενσωμάτωση;
Ο Λοφρέντο ως καθρέφτης της κοινωνίας
Η ιστορία του Anthony LoFredo είναι τελικά κάτι περισσότερο από μια προσωπική υπόθεση. Είναι ένα κοινωνικό πείραμα που εκθέτει τα όρια της αποδοχής Αν το σώμα είναι πράγματι «δικό μας», πού σταματά η ελευθερία μεταμόρφωσής του; Είναι η ριζική αυτο-τροποποίηση μια μορφή τέχνης, ή ένδειξη ψυχικής διαταραχής; Υπάρχουν όρια στην προσωπική έκφραση, ή τα όρια είναι το ίδιο το σύστημα που αρνείται να δει πέρα από το «κανονικό»;
Και τελικά…
«Αν το ανθρώπινο σώμα είναι ναός, τότε κάποιοι επιλέγουν να το μετατρέψουν σε ερείπια — για να χτίσουν κάτι εντελώς καινούργιο από αυτά.»