Ξεκίνησαν ως διακοπές… και κατέληξαν σε αφύπνιση
Ο σύζυγός μου κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε διακοπές, με την ελπίδα να ξεφύγουμε για λίγο από την καθημερινότητα. Όμως, από την πρώτη κιόλας μέρα, κάτι δεν ήταν όπως το περίμενα.
Ο άντρας μου ήταν απόμακρος. Δεν με κοίταζε όπως παλιά, απέφευγε να με αγγίξει, και, πιο περίεργο απ’ όλα, αρνιόταν να βγάλει φωτογραφίες μαζί μου. Όταν τον ρώτησα τι συμβαίνει, απάντησε ψυχρά:
«Δεν έχω όρεξη». Προσπάθησα να μην το πάρω κατάκαρδα. Ίσως απλώς να ήταν κουρασμένος. Όμως η συμπεριφορά του γινόταν όλο και πιο ψυχρή. Κρατούσε το κινητό του συνεχώς μαζί του, ακόμα και στο μπάνιο, και όταν έγραφε μηνύματα, γυρνούσε την οθόνη μακριά μου.
Μια μέρα, όσο έκανε ντους, δεν άντεξα. Πήρα το κινητό του και άνοιξα μια ομαδική συνομιλία με τους φίλους του.
Αυτό που διάβασα με τσάκισε.
«Φανταστείτε, παιδιά… Με τα κιλά της, θέλει και να τη φωτογραφίζω! Πού χωράει στο κάδρο; Δεν είναι πια η ίδια που ήταν πριν γεννήσει.»
Έμεινα ακίνητη, κρατώντας το κινητό. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου. Ήθελα να πιστέψω πως είχα διαβάσει λάθος, πως ήταν ένα κακόγουστο αστείο. Μα ήταν εκεί, γραμμένο ξεκάθαρα από τον άνθρωπο που κάποτε έλεγε πως με αγαπά.
Έβαλα το κινητό πίσω στη θέση του. Δεν είπα τίποτα. Όχι ακόμα.
Αλλά δεν θα έμενα σιωπηλή. Εκείνο το απόγευμα, άνοιξα τις φωτογραφίες που είχα βγάλει μόνη μου: μπροστά στη θάλασσα, με το μαγιό μου, να χαμογελώ αληθινά. Τις ανέβασα στο Facebook με τη λεζάντα:
«Αποδέχομαι τον εαυτό μου. Τιμώ αυτό το σώμα που έφερε στον κόσμο το παιδί μας. #Αυτοεκτίμηση #Δύναμη»
Η ανταπόκριση ήταν συγκλονιστική. Μηνύματα, σχόλια, λόγια υποστήριξης από φίλους, γνωστούς, ακόμα και από άγνωστες γυναίκες που μοιράστηκαν τις δικές τους ιστορίες. Κάθε λέξη τους μου έδινε δύναμη. Ξαναθυμήθηκα ποια είμαι.
Το ίδιο βράδυ τον αντιμετώπισα.
«Είδα τις αναρτήσεις σου…» μου είπε, σχεδόν ψελλίζοντας.
Τον κοίταξα στα μάτια, ψύχραιμα:
«Πώς μπόρεσες να μιλήσεις έτσι για μένα; Για τη γυναίκα σου. Τη μητέρα του παιδιού σου.»
Έσκυψε το κεφάλι του.
«Δεν κατάλαβα πόσο σε πλήγωσα. Νιώθω ανασφαλής. Προέβαλα τις ανασφάλειές μου πάνω σου… Συγγνώμη.»
Μέσα μου, ήθελα να φωνάξω. Να ουρλιάξω. Αλλά δεν το έκανα. Πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Ο γάμος δεν είναι πεδίο μάχης. Είναι στήριγμα. Αν θες να προσπαθήσουμε, να το κάνουμε σωστά. Με ειλικρίνεια. Χωρίς προσβολές.»
Συμφώνησε. Δεχτήκαμε να πάμε μαζί σε θεραπεία ζευγαριού. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, αρχίσαμε να μιλάμε ανοιχτά. Να ακούμε ο ένας τον άλλο. Εκείνος έγινε πιο ευγενικός. Εγώ ξαναβρήκα τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση.
Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον. Αλλά ένα είναι σίγουρο:
Δεν θα επιτρέψω ξανά σε κανέναν να με κάνει να νιώσω μικρή. Είμαι αρκετή. Είμαι δυνατή. Είμαι εγώ.