Τα παιδιά του γέρου περίμεναν υπομονετικά τον θάνατό του, για να κληρονομήσουν το μεγάλο σπίτι, τη γη και τα χρήματα. Όμως εκείνος αρνιόταν να πεθάνει. Απελπισμένοι, αποφάσισαν να βάλουν οι ίδιοι τέλος στην ιστορία: τον εγκατέλειψαν σε ένα πυκνό δάσος, χωρίς τροφή και νερό, ελπίζοντας πως τα άγρια ζώα θα κάνουν τη δουλειά τους και η αστυνομία θα θεωρήσει το γεγονός ατύχημα.
Ο γέρος, ακουμπισμένος σε ένα δέντρο, ένιωθε τον φόβο να τον σφίγγει σε κάθε ήχο γύρω του. Ο άνεμος ουρλιαχτούσε, αλλά πιο κοντά ακούγονταν και τα ουρλιαχτά των λύκων. Κατάλαβε πως το τέλος πλησίαζε.
«Θεέ μου… είναι αλήθεια…» ψιθύρισε, ενώ προσευχόταν σφιχτά. Ξαφνικά, ακούστηκαν σπασίματα κλαδιών. Ο γέρος προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά το σώμα του δεν τον υπάκουε. Στο σκοτάδι εμφανίστηκε ένας λύκος. Το τρίχωμά του έλαμπε στο φως του φεγγαριού και τα μάτια του είχαν μια μυστηριώδη λάμψη. Ο λύκος γρύλισε και πλησίασε. Ο γέρος έκλεισε τα μάτια και περίμενε τον πόνο.
Όμως, ο λύκος σταμάτησε ξαφνικά, σκύβοντας το κεφάλι και γρύλισε απαλά, σαν να ήθελε να επικοινωνήσει. Ο γέρος άπλωσε το χέρι του και το ζώο δεν έφυγε. Του επέτρεψε να χαϊδέψει το πυκνό τρίχωμά του.
Τότε ήρθαν οι αναμνήσεις. Παλιά, όταν ήταν νέος, είχε βρει έναν νεαρό λύκο παγιδευμένο σε παγίδα λαθροκυνηγών και με κίνδυνο της ζωής του τον είχε ελευθερώσει. Ο λύκος, τώρα, τον αναγνώριζε και έδειχνε ευγνωμοσύνη.
Ο λύκος έκανε νόημα στον γέρο να καθίσει. Με δυσκολία, εκείνος το έκανε και έβαλε το χέρι του στον δυνατό λαιμό του ζώου. Ο λύκος σηκώθηκε και τον τράβηξε μέσα στο σκοτεινό δάσος. Γύρω τους, οι σκιές άλλων ζώων απομακρύνονταν, σαν να τους προστάτευαν.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα, φάνηκαν τα φώτα του χωριού. Οι κάτοικοι, ακούγοντας τα σκυλιά να γαυγίζουν, βγήκαν έξω και είδαν τον τεράστιο λύκο να μεταφέρει προσεκτικά τον γέρο μέχρι την πόρτα του σπιτιού του — κουρασμένο, αλλά ζωντανό.
Όταν βρέθηκε στην ασφάλεια των ανθρώπων, ο γέρος ξέσπασε σε κλάματα. Όχι από φόβο, αλλά από τη συνειδητοποίηση πως το άγριο ζώο είχε αποδειχθεί πιο ανθρώπινο και πιο πιστό από τα ίδια του τα παιδιά.