Το χέρι στη φωτογραφία
Ένα ήσυχο απόγευμα, ο Τζον καθόταν μόνος στο σαλόνι, ξεφυλλίζοντας το παλιό φωτογραφικό άλμπουμ της Σάρα. Κάθε σελίδα ξετύλιγε μια κοινή τους ανάμνηση — στιγμές γεμάτες τρυφερότητα, ταξίδια, γέλια και βλέμματα που τότε έμοιαζαν άφθαρτα.
Ώσπου τα μάτια του σταμάτησαν σε μια φωτογραφία που έκανε την καρδιά του να σφιχτεί. Ήταν η Σάρα, νεαρή, λαμπερή, πνιγμένη σε εκείνο το γνήσιο χαμόγελο που τον είχε κάποτε μαγέψει. Όμως δίπλα της —ή μάλλον πάνω της— υπήρχε ένα αντρικό χέρι, πλεγμένο στο δικό της. Ήταν η τρυφερότητα αυτής της χειρονομίας που τον τάραξε, όχι απλώς η παρουσία ενός άλλου άνδρα.
Το βλέμμα της, η στάση του σώματός της… όλα μαρτυρούσαν μια στιγμή οικειότητας που δεν του ανήκε. Η ημερομηνία της φωτογραφίας —αν και θολή— πρόδιδε κάτι ανησυχητικό. Αντιστοιχούσε με την περίοδο που, θεωρητικά, εκείνος και η Σάρα είχαν μόλις ξεκινήσει να είναι μαζί.
Ένας κόμπος σχηματίστηκε στο στήθος του. Ήταν απλώς μια παλιά ανάμνηση; Ή απόδειξη πως η αρχή της σχέσης τους δεν ήταν τόσο αθώα όσο πίστευε;
Με τρεμάμενα χέρια της έδειξε τη φωτογραφία. Η Σάρα, φανερά αιφνιδιασμένη, πήρε μια στιγμή πριν μιλήσει. Του εξήγησε ότι η εικόνα τραβήχτηκε από τη μητέρα της, τη μέρα που ο πρώην της είχε έρθει να μαζέψει τα τελευταία του πράγματα. Η φωτογραφία, είπε, δεν ήταν ποτέ προορισμένη να διασωθεί. Ήταν απλώς μια στιγμή που καταγράφηκε κατά λάθος, και ξέμεινε στο άλμπουμ χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο Τζον ήθελε να την πιστέψει. Η εξήγηση ήταν λογική. Αλλά ο σπόρος της αμφιβολίας είχε ήδη φυτευτεί. Η εικόνα —τόσο αθώα μα και τόσο φορτισμένη— είχε χαράξει μια ρωγμή στην εμπιστοσύνη τους.
Από εκείνη τη μέρα, τίποτα δεν ήταν το ίδιο.
Ό,τι είχαν χτίσει μαζί έμοιαζε ξαφνικά εύθραυστο, σαν να στηριζόταν σε θεμέλια που μπορούσαν εύκολα να διαλυθούν με μια απλή ματιά στο παρελθόν. Και μέσα σε μια στιγμή συναισθηματικής θύελλας, ο Τζον πήρε την απόφαση που δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα έπαιρνε: να τερματίσει τον γάμο τους.
Μια παλιά φωτογραφία, ένα υποτιμημένο κομμάτι του παρελθόντος, είχε αποδειχθεί αρκετή για να σπάσει κάτι που νόμιζαν πως ήταν άρρηκτο.
Ίσως, τελικά, οι εικόνες να μην είναι απλώς αναμνήσεις. Ίσως είναι καθρέφτες που, κάποτε, δείχνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να δούμε.