Μια ανατριχιαστική ανακάλυψη κάτω από το πίσω κάθισμα
Δεν περίμενα ποτέ ότι μια απλή καθαριότητα στο αυτοκίνητο θα με έφερνε αντιμέτωπο με κάτι τόσο αλλόκοτο. Κάτω από το πίσω κάθισμα παρατήρησα ένα παράξενο αντικείμενο. Έμοιαζε αρχικά με ξεχασμένη, ξεφτισμένη τσάντα – κάτι που ίσως είχε πέσει από κάποιον και απλώς αγνοήθηκε για καιρό.
Όμως, όσο πλησίαζα, κάτι δεν μου φαινόταν σωστό. Η «τσάντα» αυτή δεν είχε υφή υφάσματος. Ήταν σκληρή, άκαμπτη και… καλυμμένη με αγκάθια. Μικρές αιχμές, σαν δόντια, προεξείχαν από την επιφάνειά της. Έσκυψα πιο κοντά. Το πράγμα αυτό… μεγάλωνε;
Είχε τοξοειδές σχήμα, σαν να συστρεφόταν γύρω από τον εαυτό του, και η επιφάνειά του ήταν γεμάτη με μυτερούς, ημιδιαφανείς κρυστάλλους που έμοιαζαν με παραμορφωμένα κοράλλια. Ήταν λες και κάτι είχε φυτρώσει εκεί – κάτι που δεν έπρεπε να υπάρχει μέσα σε ένα αυτοκίνητο.
Για μια στιγμή σκέφτηκα: μήπως είναι κάποιο ζωντανό πλάσμα; Μήπως πέθανε εκεί και αποσυντέθηκε τόσο ώστε να ενσωματωθεί στο αμάξι; Ήταν ένας φρικτός συνδυασμός οσμής, εικόνας και υπόνοιας.
Η αλήθεια όμως ήταν ακόμη πιο παράξενη.
Δεν ήταν οργανικό. Δεν ήταν ζωντανό.
Ήταν μια χημική αντίδραση.
Πιθανότατα, κάποιο ξεχασμένο αντικείμενο – ένα παλιό σπρέι ή μια διαρροή από μπαταρία – είχε αρχίσει σιωπηλά να απελευθερώνει υγρά. Αυτά, με την πάροδο του χρόνου, αντέδρασαν με τα γύρω υλικά: το ύφασμα, το μέταλλο, το πλαστικό. Το αποτέλεσμα; Ένας αργός, σχεδόν αόρατος μετασχηματισμός. Μια διαδικασία κρυστάλλωσης που έμοιαζε με κάτι ζωντανό.
Το απομάκρυνα προσεκτικά, φορώντας γάντια και κρατώντας την αναπνοή μου. Αλλά η σκέψη που με στοιχειώνει ακόμα είναι μία: πόσο καιρό ήταν εκεί; Και χειρότερα – τι θα είχε συμβεί αν το είχα αγνοήσει; Αν είχα εισπνεύσει καθημερινά τους ατμούς μιας άγνωστης χημικής ουσίας;
Μερικές φορές, ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι κάτι που κινείται. Είναι αυτό που μεγαλώνει αθόρυβα δίπλα σου — και δεν το προσέχεις μέχρι να είναι πολύ αργά.