Η Κασσάνδρα κοιτούσε αποσβολωμένη την οθόνη του υπερήχου, με την καρδιά της να χτυπάει μανιασμένα στο στήθος. Η εικόνα που αντίκρισε γκρέμισε όλα όσα πίστευε μέχρι τότε για τον αγαπημένο της πύθωνα, τον Ρέτζι. Είχε υποψιαστεί ότι κάτι δεν πήγαινε καλά — ίσως μια ασθένεια, ίσως μια αλλαγή συμπεριφοράς. Γι’ αυτό και τον πήγε στον κτηνίατρο. Όμως, η αλήθεια που αποκαλύφθηκε ήταν πολύ πιο ανατριχιαστική απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί.
Μόλις κατάλαβε τι συνέβαινε, ένα κύμα ντροπής και φόβου την πλημμύρισε. Πώς δεν είχε προσέξει τα σημάδια; Όταν ο Ρέτζι τυλιγόταν γύρω της, όταν την κοιτούσε με εκείνο το υπνωτιστικό, διαπεραστικό βλέμμα, η ίδια το εξέλαβε ως ένδειξη αγάπης και αφοσίωσης. Πίστευε πως της προσέφερε ασφάλεια. Τώρα, όμως, αυτή η σκέψη μετετράπη σε καθαρό τρόμο. Τι ακριβώς είχε επιτρέψει να συμβεί;
Στην αρχή, η Κασσάνδρα φρόντιζε τον πύθωνα σύμφωνα με όλους τους κανόνες: τον κρατούσε σε τεράριο με θερμαντική λάμπα, του παρείχε προσεκτικά ισορροπημένη διατροφή και τακτική παρακολούθηση. Όμως, όσο η μοναξιά της βάθαινε, ένιωσε την ανάγκη να φέρει τον Ρέτζι πιο κοντά – όχι απλώς ως κατοικίδιο, αλλά σχεδόν ως σύντροφο.
Ήθελε έναν ουσιαστικό δεσμό. Ήθελε να μην είναι σαν τον αδιάφορο γείτονα που πετούσε το σκυλί του έξω μόνο και μόνο από υποχρέωση. Έτσι, άρχισε να κοιμάται μαζί με τον Ρέτζι, να του μιλάει, να τον νιώθει δίπλα της κάθε βράδυ.
Με το πέρασμα των εβδομάδων, η συμπεριφορά του έγινε αλλόκοτη. Άρχισε να απορρίπτει το φαγητό – ούτε το φρέσκο κοτόπουλο, ούτε το κουνέλι που παλιά λάτρευε, δεν του τραβούσαν πια το ενδιαφέρον. Ένα πρωί, η συμπεριφορά του ήταν τόσο ασυνήθιστη, τόσο ανησυχητική, που η Κασσάνδρα δεν άντεξε άλλο και τον πήγε στον κτηνίατρο.
Αυτό που ακολούθησε, άλλαξε τα πάντα.
– Αυτό… αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Ο Ρέτζι δεν θα μου έκανε ποτέ κακό! Έχουμε μια ξεχωριστή σχέση!
Η φωνή της Κασσάνδρας έτρεμε, γεμάτη άρνηση. Ο Δρ Χάνσον την κοίταξε με συμπόνια, αλλά τα λόγια του δεν άφηναν περιθώριο για παρερμηνείες.
– Καταλαβαίνω πώς νιώθετε. Πραγματικά. Αλλά ο Ρέτζι είναι, στην καρδιά του, ένα άγριο πλάσμα. Όσο “ήμερος” κι αν δείχνει, τα ένστικτά του είναι βαθιά χαραγμένα. Η συμπεριφορά του –το γεγονός ότι ξαπλώνει τεντωμένος δίπλα σας, που σταμάτησε να τρώει– όλα δείχνουν ότι προετοιμάζεται. Τα φίδια νηστεύουν όταν προγραμματίζουν να καταβροχθίσουν ένα μεγάλο θήραμα. Και, λυπάμαι που το λέω… αλλά αυτό το θήραμα ίσως είστε εσείς.
Η σιωπή που ακολούθησε ήταν πιο βαριά από τα λόγια του. Ξαφνικά, όλες οι στιγμές που έμοιαζαν γλυκές –ο τρόπος που ο Ρέτζι τύλιγε απαλά το σώμα του γύρω της, το ακίνητο βλέμμα του που έμοιαζε “γεμάτο νόημα”– απέκτησαν μια πιο σκοτεινή διάσταση. Δεν ήταν στοργή. Ήταν μέτρηση. Ήταν αξιολόγηση.
– Σας προτείνω, με κάθε σεβασμό, να πάψετε να κοιμάστε μαζί του, είπε ο Δρ Χάνσον ήρεμα, αλλά σταθερά. Να εξετάσετε το ενδεχόμενο να του προσφέρετε ένα ασφαλές, επαγγελματικό περιβάλλον. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάτε. Σημαίνει ότι τον σέβεστε – κι ότι προστατεύετε τον εαυτό σας.
Η Κασσάνδρα κατέβασε το βλέμμα. Ένιωθε το στομάχι της κόμπο. Ένα κομμάτι της ήθελε να αγνοήσει τα πάντα, να πιστέψει ότι ο Ρέτζι ήταν απλώς διαφορετικός, ότι ήταν “ο δικός της Ρέτζι”.
Αλλά η λογική, αργά και βασανιστικά, κέρδιζε έδαφος.
Ήξερε τι έπρεπε να κάνει.