Ο σύζυγός μου ζήτησε τεστ DNA, βέβαιος πως ο γιος δεν ήταν δικός του. Όταν τα αποτελέσματα βγήκαν, ο γιατρός με κάλεσε επείγοντα και μου ανακοίνωσε κάτι που άλλαξε τα πάντα. Δεκαπέντε χρόνια μετά την ανατροφή του γιου μας, ο σύζυγός μου ξαφνικά είπε:
— Πάντα είχα αμφιβολίες. Ήρθε η ώρα για τεστ DNA.
Γέλασα, γιατί η ίδια η ιδέα μου φαινόταν παράλογη. Όμως το γέλιο κόπηκε γρήγορα, όταν κάναμε τις εξετάσεις.
Ήταν Τρίτη βράδυ. Καθόμασταν για δείπνο, όταν με κοίταξε με ένα βλέμμα που με έκανε να ανατριχιάσω.
— Ήθελα να στο πω εδώ και καιρό, αλλά φοβόμουν να σε πληγώσω. Ο γιος μας δεν μου μοιάζει.
— Μα μοιάζει στη μητέρα σου, το έχουμε συζητήσει! — αντέδρασα.
— Δεν έχει σημασία. Θέλω τεστ. Αν δεν γίνει, θα χωρίσουμε.
Τον αγαπούσα πολύ και λάτρευα τον γιο μας. Ήμουν σίγουρη πως ήμουν πιστή και δεν είχα άλλον άντρα. Αλλά, για να ησυχάσω τη συνείδησή μου, συμφωνήσαμε. Μια εβδομάδα αργότερα, ο γιατρός με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να πάω στο ιατρείο επειγόντως. Με τρεμάμενα χέρια μπήκα στο δωμάτιο. Ο γιατρός, σοβαρός, είπε:
— Καθίστε.
— Τι συμβαίνει; — ρώτησα, με καρδιά που χτυπούσε δυνατά.
Και τότε άκουσα τα λόγια που άλλαξαν τη ζωή μου:
— Ο σύζυγός σας δεν είναι ο βιολογικός πατέρας του γιου σας.
— Πώς είναι δυνατόν; — φώναξα. — Του ήμουν πάντα πιστή!
Ο γιατρός πήρε μια βαθιά ανάσα:
— Και το πιο παράξενο είναι πως ούτε εσείς είστε η βιολογική μητέρα του.
Τα μάτια μου θόλωσαν. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
— Τι λέτε; Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό;
— Πρέπει να επαναλάβουμε τις εξετάσεις για σιγουριά, και μετά θα ψάξουμε τα αρχεία του μαιευτηρίου.
Τα νέα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν το ίδιο. Για εβδομάδες ζούσαμε σε απόγνωση. Ο σύζυγός μου ήταν σιωπηλός και εγώ έκλαιγα αγκαλιάζοντας τον γιο μας.
Ξεκινήσαμε να ερευνούμε. Αναζητήσαμε παλιά αρχεία και μιλήσαμε με γιατρούς και νοσηλεύτριες. Αν και πολλά είχαν χαθεί, σταδιακά αποκαλύφθηκε η αλήθεια.
Δύο μήνες αργότερα, μάθαμε πως στο μαιευτήριο είχε γίνει ανταλλαγή παιδιών. Το δικό μας παιδί είχε δοθεί λάθος σε άλλη οικογένεια και εμείς μεγαλώναμε τον γιο κάποιου άλλου.
Το χειρότερο ήταν ότι τέτοια περιστατικά είχαν συμβεί ξανά, και η διοίκηση προσπάθησε να τα καλύψει. Εμείς όμως βρήκαμε αποδείξεις.
Δεν ήξερα τι να κάνω. Ο γιος που αγαπούσα με όλη μου την καρδιά δεν ήταν βιολογικά δικός μου. Αλλά παρέμενε παιδί μου.
Ο σύζυγός μου χρειάστηκε καιρό να το συνειδητοποιήσει.
Και κάπου εκεί έξω, μεγαλώνει το πραγματικό μας παιδί, ίσως σε μια άλλη οικογένεια