Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σχεδόν με 39 πυρετό. Το σώμα μου πονούσε παντού· κάθε κόκαλο έμοιαζε ξένο. Το κεφάλι μου βούιζε τόσο δυνατά, που πονούσα ακόμη και να ανοίξω τα μάτια. Στο σπίτι δεν υπήρχε ούτε ένα χάπι. Με κόπο ζήτησα από τον άντρα μου να πάει στο φαρμακείο.
— Πήγαινε μόνη σου, — απάντησε ενοχλημένος. — Δεν πεθαίνεις από λίγο πυρετό.
Έβαλα μια κρύα κομπρέσα στο μέτωπο και προσπάθησα να ανασάνω. Ακόμη και να σηκωθώ ήταν μαρτύριο. Ήλπιζα ότι το πυρετό θα υποχωρούσε μόνο του.
Ξαφνικά μπήκε στο δωμάτιο.
— Τι; Δεν μαγείρεψες τίποτα όλη μέρα; — η φωνή του ήταν σκληρή, απαιτητική.
— Όχι… έχω πυρετό, μου είναι δύσκολο να σηκωθώ, — ψιθύρισα.
— Και δεν σε νοιάζει που γυρίζω πεινασμένος από τη δουλειά; Δεν θέλεις να με φροντίσεις;
— Αν πας στο φαρμακείο και φέρεις φάρμακα, θα μπορέσω να σηκωθώ και να φτιάξω το δείπνο, — προσπάθησα να εξηγήσω.
— Σου είπα ότι είμαι κουρασμένος! — μου φώναξε. — Είσαι γυναίκα και έχεις υποχρέωση να μου μαγειρεύεις. Η μητέρα μου τα κατάφερνε πάντα, ακόμη και άρρωστη. Εσείς οι σύγχρονες γυναίκες γίνατε όλες τόσο ευαίσθητες.
Τα λόγια του με χτύπησαν πιο δυνατά κι από τον πυρετό. Από τη μια η εξάντληση, από την άλλη η ταπείνωση από τον ίδιο μου τον άντρα. Εκεί, στο σημείο αυτό, έσπασα. Δεν άντεχα άλλο. Χωρίς λέξη, πήρα το κινητό μου με τρεμάμενα χέρια και κάλεσα τη μητέρα μου. Όταν άκουσα τη φωνή της, τα δάκρυα κύλησαν μόνα τους.
— Μαμά… έλα γρήγορα, σε παρακαλώ. Έχω 39 πυρετό, νιώθω πολύ άσχημα. Φέρε μου αντιπυρετικό και πάρε με από εδώ, — ψιθύρισα. — Και… πάρε τον δικηγόρο. Να ετοιμάσει τα χαρτιά του διαζυγίου.
Στην άλλη άκρη επικράτησε για λίγο σιωπή. Έπειτα η φωνή της μητέρας μου ήρθε σταθερή:
— Κόρη μου, κράτα γερά. Έρχομαι αμέσως. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου συμπεριφέρεται έτσι.
Ο άντρας μου στο μεταξύ συνέχιζε να μουρμουράει ότι «δραματοποιώ τα πάντα», μα τα λόγια του δεν είχαν πια σημασία. Κοίταζα το ταβάνι και για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωσα ανακούφιση.
Ναι, δεν θα είναι εύκολο: διαζύγιο, αλλαγές, μια νέα ζωή. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να υπομένω την ταπείνωση.